Son 3 yılda 4 kere gittiğim, sevilecek hiç bir şey yok gibi görünse de garip bir şekilde sevdiğim Pakistan anılarıma hoş geldiniz. Yazı bitince ne kadar uzun olduğuna şaşırdım. Anlatılacak daha çok şey var ama fazla uzatırsam okunmayacağından çekinip bu kadarını aktardım.

İlk İzlenimler

İlk izlenim nerede başlar? Uçakta. Daha ilk Pakistan uçuşunda şunu öğrendim. Uçaklar cep telefonu açık diye düşmüyor. Düşüyor olsa ilk ziyaretimdeki Katar-Lahor uçağı düşmüş olmalıydı. İnişe geçtiğimiz sırada bizim oturduğumuz bölümde en az 15 kişi aynı anda telefonla konuşuyordu. Garibim hostesler deli oldular. Bir sıra önümdeki orta dörtlüde oturan 4 kişi de, aynı anda, hello, hello, selamın aleyküm diye birilerine seslerini duyurmaya çalışıyordu. Hostes gelip sinirle kızıyor, uyarıyor, telefonu ceketine sokan bu arkadaşlar sanki yaramaz lise öğrencisi gibi hostesin arkasını döndüğü anda telefonu çıkarıp konuşmaya devam ediyorlar.Yani özetle bugüne kadar bizim iç hatlarda şahit olduğum bir sürü cep telefonu açık kavgası ve gerginliğine pek gerek yokmuş.

Ayrıca Pakistan uçağında herkes kelebeğe dönüşen tırtıl misali değişime uğruyor. Binerken yolcuların %90’ı batılı kıyafetleriyle bindi. Arada bir yemek yedik. Biraz uyudum, uyandım. O arada ne olduysa oldu, inenlerin %90’ı beyaz, krem entarilerle indi. Hangi arada değiştiler ne oldu anlamadım. Allahtan benim kıyafetim değişmemişti. Artık uçakta uyanınca önce üstüme başıma bakıyorum. Yazının devamını oku »