Malmö kanallarında gün batım

Geldik İsveç’e… En sık ziyaret ettiğim ülke olma payesini Suudi Arabistan ile bir türlü paylaşamayan ama son bir yılda 3 ziyaretle atak yapıp öne geçen, her geldiğimde kendimi evimde hissettiren güzel ülkeye.

Ama klasik olarak önce kısa bir durum güncellemesi yapalım. Doktora tezim hala bitmedi, ama yolun sonundaki ışık göründü. O ışığın etkisi ile bu yazıyı yazacak motivasyonu buldum. Blogun Facebook sayfası gerçekten başarılı oldu. İlk başlarda Facebook’a bir şey yazarsam blogumu aldatmış gibi hissedip ancak burada yazmayacağım şeyleri paylaşıyordum. Derken gelen ilgi beni şımartıp yoldan çıkarttı, Facebook’a her şeyi, hem de sık sık yazar oldum. Hatta bu yazımda bahsedeceğim bazı başlıkları geçen yaz Facebook’ta paylaşmıştım. Allahtan Facebook ve blogun takipçileri çok farklı profiller gibi de, çoğu okuyucu için bu bilgiler tekrar olmayacak. Neden bilmiyorum Facebook’tan bloga giden okuyucusu sayısı yok denecek kadar az.

Neyse İsveç’e dönelim. Baştan söyleyeyim, ben İsveç’i seviyorum. Çok fazla ülke veya şehir için seviyorum ifadesini kullanmadım. Ama İsveç, hatta İsveçliler bunu fazlasıyla hak ediyorlar. Bu sempatim tüm yazıma yansıyacak. Okuyup ta İsveç propagandası yaptığımı zannetmeyin. (Ama eğer okuyan kişi İsveç hükümetinden biri ise öyle zannetsin. Hatta üstlerinizle bir görüşüp “Bu çocuk bizi çok seviyor, her yerde hakkımızda pek güzel konuşuyor, hadi şu çocuğa bir pasaport verelim falan derseniz süper olur.)

Yazının devamını oku »